Nu we inmiddels een flink aantal weken verder zijn in de Corona crisis wordt, gelukkig, bij steeds meer mensen duidelijk hoe belangrijk het is om als land de zorg op orde te hebben. En daarmee bedoel ik niet alleen het aantal ic bedden maar ook alles daaromheen.
Ik heb zoveel respect voor mensen die in de zorg werken. Daar mag best wat tegenover staan. Zij zouden naast een dikke vette bonus ieder jaar, ook regelmatig echt in de watten moeten worden gelegd door bijvoorbeeld een massage, goede maaltijd, lekkere fles wijn. Dat soort dingen.
Salaris
Ook voor de Corona crisis kwam dit besef al, vooral toen onze dochter (destijds 4 jaar) een paar weken werd opgenomen i.v.m. haar jeugdreuma. De zorgmedewerkers lopen de benen uit hun lijf, maken lange dagen, draaien wisseldiensten en dat allemaal voor een salaris dat niet eens in de buurt komt van wat er tegenover zou moeten staan.
Bezuinigingen
Door alle bezuinigingen de afgelopen jaren is de werkdruk steeds meer toegenomen. Mensen moeten steeds meer doen, maar met steeds minder collega’s.
Persoonlijke ontwikkeling
Bijna de helft van de nieuwe zorgmedewerkers zijn binnen 2 jaar weg en niet alleen vanwege het salaris. Dat veel nieuwe medewerkers snel de zorg weer verlaten komt volgens een adviescommissie, voluit Commissie Werken in de Zorg, vooral door een gebrek aan loopbaanperspectief en goed werkgeverschap.
De zorg is onvoldoende ingesteld op persoonlijke ontwikkeling, terwijl vooral twintigers en dertigers daar wel behoefte aan hebben, aldus Terpstra die het onderzoek leidt. ‘Ik denk dat de zorg er nog te veel van uitgaat dat iedereen wel gemotiveerd is. Maar jonge mensen komen op een andere manier op de arbeidsmarkt dan mijn generatie. Ze hebben wensen op het gebied van loopbaanperspectief.’
Goede arbeidsomstandigheden
Een ander struikelblok is dat nieuwe medewerkers onvoldoende worden begeleid en te veel verantwoordelijkheden krijgen. Het salaris is volgens Terpstra minder bepalend.
Ok, voor de meeste mensen die werken in de zorg is het salaris wellicht niet het belangrijkste maar goede arbeidsomstandigheden wel! Denk aan beschermende middelen (dit is wel het minste dat de overheid kan doen).
Maar ook andere zaken kunnen beter. Ic-verpleegkundige Arie Barendrecht kwam met de volgende punten waarin de overheid verpleegkundigen kan steunen:
Regel kinderopvang. Scholen mogen zelf beslissen of ze dicht gaan en kinderdagverblijven hanteren strenge criteria: ‘snot is naar huis’. Regel dus voor je personeel een plek waar ze in nood hun kind kunnen brengen zodat zij inzetbaar zijn.
Regel financiële compensatie. Zorgpersoneel moet zelf de annuleringskosten betalen voor de reis die zij afzeggen om te komen werken. Mensen gaan meer uren draaien. We blijven langer aanwezig als het wordt gevraagd. Zorg voor een adequate beloning voor dit, zoals eerder gezegd, onbetaalbare werk.
Regel maaltijden. In vol ornaat met alle persoonlijke beschermingsmiddelen verplegen. Om de 2 uur je pak uit mogen trekken en kort pauze houden voor je weer verder gaat. Op zoek moeten naar je eigen gesmeerde boterhammetjes gaat dan echt te ver. Regel eten en drinken zodat we deze uitzonderlijke zorg goed aan kunnen.
Zijn oproep aan het ministerie van VWS, de vakbonden, de cao-partners en de zorginstellingen: faciliteer ons! Zodat wij ons belangrijke werk zonder zorgen kunnen doen.
Terug naar het ziekenfonds
Maar waar moet dit geld vandaan komen? Persoonlijk zou ik ervoor kiezen om terug te keren naar het ziekenfonds. De concurrentie eruit halen. Dat is wat je nu in deze coronacrisis ook ziet. Opeens kunnen ziekenhuizen en zorgverzekeringen wel samenwerken met elkaar.
Dag van de Verpleging
Elk jaar krijgen ze een attentie op de Dag van de Verpleging zoals een gebakje of een notitieboekje.
Maar hoe mooi zou het zijn als er in elke zorginstelling eens goede inspraak voor verpleegkundigen zou worden georganiseerd?!
BEELD FAKE
Zorgverleners betrekken
Ik zou zorgverleners veel meer betrekken bij regionale arbeidsmarktvraagstukken, en niet alleen bij de uitvoering, maar ook al bij het maken van plannen. Verpleegkundigen en andere zorgverleners weten zelf het best welke tekorten er zijn, hoe nieuwe medewerkers het beste begeleidt kunnen worden en hoe te werken aan persoonlijke ontwikkeling.
Kortom: De mensen die in de zorg werken zijn onmisbaar. Net als heel veel andere mooie beroepen.
Laten we hopen dat dit besef en de waardering voor deze beroepen niet met het coronavirus verdwijnt.