Al vanaf dat wij elkaar hebben leren kennen gaan mijn man en ik elk jaar op wintersport in Oostenrijk. Lekker de hele dag snowboarden, genieten van het prachtige uitzicht, de zon op je gezicht voelen terwijl je op het terras bovenaan de piste zit, daarna meteen door naar de apres-ski, ’s avonds uitgebreid dineren in een restaurant en voor het slapen gaan nog een rondje sauna. Tegenwoordig gaan onze twee dochters ook mee. Ik kan je vertellen… dan wordt het opeens een heel ander soort vakantie. Zei ik vakantie? Keihard bikkelen bedoel ik.
17x op wintersport met kinderen:
1. De rit ernaartoe: je hebt twee opties… of je gaat ’s nachts rijden (het voordeel is dan dat de kinderen slapen en terwijl zij slapen kunnen ze geen ruzie maken, snoep eten, 10x in een uur vragen of we er al zijn, 5x in een uur moeten plassen, poepen of als je erge pech hebt kotsen) of je gaat overdag rijden, dan ben je (als je geluk hebt) zelf niet al helemaal brak van de reis maar dan heb je wel last van al het bovenstaande incl. files, gegarandeerd.
2. Aankomstdag: deze is nooit echt een succes. Inchecken, auto uitladen, skipas en ski-materiaal regelen (lees: in de rij staan voor de pas, in de rij staan voor de skischoenen, in de rij staan voor ski’s en als deze niet goed zitten nogmaals in de rij staan voor nieuwe). Wanneer je vervolgens alles hebt geregeld zijn de kinderen niet meer te houden en willen die de berg op. Maar helaas… inmiddels is het alweer zo laat dat de pistes gaan sluiten. Gevolg: twee teleurgestelde kinderen die roepen dat dit de stomste vakantie ooit is.
3. Haasten voor de skiles: vandaag beginnen de lessen van de skiklasjes van de kinderen. Dat betekent vroeg op want: 9.30 uur verzamelen bovenaan de berg. Zo’n eerste ochtend is altijd even wennen. Er zit nog geen ritme in dus: vechten in de badkamer, haasten naar het skidepot, onderweg ernaartoe komt je jongste erachter dat ze haar handschoenen is vergeten, papa rent terug, mama helpt de meiden met het aantrekken van de skischoenen. Na afloop staat het zweet op mama’s rug want mama is op de berg een koukleum en heeft drie lagen aan (incl. thermo ondergoed). Oh daar is papa weer, met de handschoenen, en ook zweet op zijn rug.
4. Wachten bij de liften: omdat je met schoolgaande kinderen gebonden bent aan de schoolvakanties is het druk, heel druk. Niet alleen op de pistes maar ook bij de liften. En omdat alle klasjes op dezelfde tijd beginnen staat dus iedereen keurig netjes precies om 9.15 uur klaar bij de gondel. Na 10 min. in de rij zonder ook maar een klein beetje beweging besef je “Ok, we gaan het niet redden om op tijd boven te zijn”. Gevolg: stress! Niet alleen bij jezelf maar ook bij je kinderen.
5. Indeling skiklas: Na 45 min. kom je dan eindelijk aan bij de skiklasjes. Normaal gesproken mogen de kinderen een stukje voor-skiën zodat de leraar kan kijken in welk klasje je kind het beste thuis hoort. Maar aangezien wij ietsepietsie te laat waren worden de meiden verdeeld over de twee klasjes die nog over zijn.
6. Te hoog ingedeeld: de oudste zit in K3 wat net iets te hoog gegrepen is voor haar. Ze gaat meteen met de stoeltjeslift naar boven en moet die dag keihard werken om de groep bij te houden. Maar goed, het is even niet anders. Je laat niets merken en zwaait haar vrolijk uit: “Veel plezier schat!, ik zie je straks bij de lunch!” Morgen staan we gewoon twee uur eerder op zodat we op tijd zijn en vragen we om een lager klasje.
7. Weinig begeleiding: de jongste van 4 jaar doet het dit jaar voor het eerst. Zij begint dus rustig aan in een klasje op de oefenweide. Dit klasje start wat later dus we zijn keurig op tijd. Ze wordt ingedeeld bij juf Sanne, samen met nog 10 (!) andere kleuters en peuters van 3 en 4 jaar oud. Ik vraag aan de ‘hoofd’ ski juf of dit niet een beetje veel is voor één juf (lees: stagiaire). Dit vindt zij ook maar ze hadden er niet op gerekend dat het zo enorm druk zou zijn. Ze komen mensen tekort. Ik bied aan om de eerste ochtend te komen helpen. Ik heb zelf altijd met kinderen gewerkt dus draai mijn hand er niet voor om. Leuk juist zo’n ochtendje in de sneeuw met 11 kleuters.
8. Pizzapunt: Al snel merk ik dat dit de eerste stage is van de stagiaire. Binnen 5 minuten is zij het overzicht totaal kwijt en zijn er al 5 van de 11 aan het huilen. Ik moet bekennen dat ook ik het best pittig vind. Om de haverklap ligt er eentje op zijn zij bij de loopband. Deze moet je dan zo snel mogelijk optillen en er weer op zetten voordat het een hele opstopping veroorzaakt en het domino wordt. Ook bij het naar beneden ‘skieen’ is het opletten geblazen bij die kleintjes. Ze kunnen nog niet goed remmen (of vergeten het gewoon) en dan knallen ze (sommigen met volle vaart) tegen de kussens aan beneden (in ons geval) of dwars door een gespannen touw (het klasje naast ons). Halverwege de ochtend kan ik het woord pizzapunt niet meer horen.
9. Pauze met limonade en Berta de koe: Na een uur hebben de kinderen (wij niet) even pauze. Nu wordt mij ook meteen duidelijk waarom elk kind een sticker met de naam van de juf op zijn/ haar helm heeft zitten. Via een touw dat de kinderen vast moeten houden lopen we naar het midden van de speelweide waar in totaal zo’n 100 kinderen bij elkaar komen. Daar mogen de kinderen lekker gaan zitten op de koude grond en krijgen ze limonade. Ondertussen komt Berta de koe om met de kinderen te dansen en liedjes te zingen. De meesten vinden het geweldig. Een paar kinderen niet, die huilen nog steeds om papa of mama. Ik vind het best zielig en neem, nu het eindelijk kan, deze kindjes op schoot om ze te troosten.
10. Plassen: Alle 11 kinderen moeten plassen. En niet alleen onze kinderen moeten, ook de kinderen uit de andere klasjes. In totaal zijn er vier wc-tjes. Je raadt het al… chaos, drukte en een enorme rij. Het valt ook niet mee als je moet, de meeste kinderen hebben drie lagen kleding aan en erover nog een skibroek, een jas, handschoenen, sjaal en helm. Ohja, en skibril niet te vergeten! Een hele uitdaging dus om de juiste accessoires bij het juiste kind te houden.
11. Kind kwijt: Na de pauze gaan we weer verder tot de lunch. Alle kinderen mogen het touw weer beet pakken en de hoofdjes worden geteld. 1,2,3… we blijven steken op 10. Ohjee… kind kwijt. De stagiaire loopt alvast met het groepje naar de oefenweide en ik ga zoeken. Na 5 minuten zoeken op de wc, andere klasjes enzovoorts zie ik opeens een bekend helmpje in de speeltuin. Gelukkig… we zijn weer compleet.
12. Hulp erbij: Ondertussen is er versterking bij gekomen. Weliswaar ook een stagiair (jongen van een jaar of 18) maar het loopt nu toch een stuk beter allemaal. Een van ons staat bij de liften en twee staan er beneden om de kindjes op te vangen. Het gaat steeds beter, de kinderen beleven er duidelijk meer plezier aan en komen aan het einde van de ochtend al redelijk beneden.
13. Lunchtijd: Na twee uur les is het lunchtijd, voor alle skiklasjes. En dat is te merken. Waar je vroeger nog buiten de drukte om kon gaan lunchen heb je nu geen keuze. Lange rijen voor de kassa, staand eten of als je nog geluk hebt hutjemutje een plekje aan tafel en overal waar je kijkt kinderen.
14. Les in de middag: Na een lange lunchpauze ben je blij als het tijd is om je kind weer bij zijn/ haar skiklasje af te kunnen leveren. Heerlijk, nu kan je zelf ook even wat doen! Maar niks was minder waar… De oudste is helemaal kapot omdat zij het halve gebied al heeft gezien en de jongste wil gewoon bij jou blijven. En ergens begreep ik het ook! Waarom zou je in de vakantie ook weer van alles moeten? Dus ik maakte de afspraak met de meiden dat zij de ochtenden les moeten nemen en de middag zelf mochten kiezen. Zo bleef het voor iedereen leuk. Nou ja… bijna iedereen dan 😉
15. Apres- ski met kinderen: elke dag na het skieen spraken we af met vrienden in onze vaste apres-ski tent beneden aan de piste. Van tevoren dachten we dat de kinderen zich daar ook prima zouden vermaken. Altijd in voor een feestje, thuis zijn zij ook altijd aan het dansen, het liefst met de muziek zo hard mogelijk en staan dan ook het liefst bovenop de bank of de tafel. Geboren apres-skiers dachten wij…. Maar in een echte apres-ski bar is het toch net een beetje anders: daar zijn ook dronken mensen, krijg je bier in je haar, heb je honger (want hele dag buiten) en ben je moe (want ski les). Na 5 minuten stonden we weer buiten. Daaag apres-ski!
16. Sleetje rijden: wat de meiden wel helemaal geweldig vonden was het sleetje rijden. Naast de apres-ski bar lag een heuvel waar je heerlijk af kon glijden. En terwijl de kinderen zich vermaakten met de sleetjes konden wij toch een drankje doen daar.
17. Uit eten: Ook het uit eten gaan elke avond met de hele groep was super gezellig! Hoewel het reserveren van het restaurant wel elke keer weer een uitdaging was (een tafel voor 25 personen in het hoogseizoen) is het toch steeds gelukt. En de kinderen… die vermaakten zich prima met elkaar waardoor we nog best een paar avonden lang hebben kunnen tafelen.
Conclusie: het is de eerste jaren even aanpoten en doorzetten. Oh ja en een rib uit je lijf! Want had ik al verteld dat je in de vakantie het driedubbele betaald voor een weekje naar de sneeuw? Wij zijn nu in totaal drie keer op wintersport geweest met de kinderen waarvan twee keer met opa en oma erbij (oppas). Vorig jaar zijn wij een paar dagen samen gegaan zonder kids (met het vliegtuig) buiten het hoogseizoen. Dit was geweldig! Net als vroeger… 3 hele dagen kunnen snowboarden inclusief apres-ski, sauna en lang tafelen. Wat hebben we genoten! En de kinderen ook bij opa en oma… op dit moment hebben zij nog niet echt de drang om op wintersport te gaan. Ze vonden het leuk, maar als je het ze vraagt vinden ze op vakantie gaan naar de zon net zo leuk (of misschien zelfs leuker). Dus hebben wij besloten dit jaar een keer niet te gaan en het per jaar aan te kijken. Scheelt een hoop geld, en gedoe 😉